5 - Powiedz jeszcze raz: „prowokujesz”. Prowokująco układasz przy tym usta.

# Malwina

Nie wiedziałam, czego powinnam spodziewać się po siatkarzu. Niby był człowiekiem takim samym, jak miliardy innych chodzących po ziemi. Na każdym kroku jednak słychać było, jaki to jest cudowny, jak fajnie byłoby mieć takiego faceta i tak dalej. Kręciłam się więc przed wejściem na Podpromie rozmyślając na tym, czy jednak nie wrócić do domu. Drgnęłam niespokojnie, kiedy autokar Delecty Bydgoszcz uruchomił swoje silniki. Jakiś siatkarz posłał mi radosny uśmiech. Och, no faktycznie! Nie ma nic zabawniejszego od dziewczyny, która przestraszyła się autokaru. Prychnęłam gniewnie, wyciągając z kieszeni puchowej kurtki paczkę papierosów. Tylko gdzie się podziała ta przeklęta zapalniczka?

- Tego szukasz? – Zapytał szatyn, machając mi przed oczami małym urządzeniem, które w tej chwili było mi niezbędne. Sięgnęłam po nie. – Palenie szkodzi zdrowiu.

- Moje zdrowie, nie twoja sprawa.

- Chciałbym, żeby było moją sprawą. – Nachylił się nade mną, a nozdrza wypełnił zapach żelu pod prysznic. Odetchnęłam głęboko. – Do tego jeszcze dojdziemy.

Miałam ochotę rzucić, że nie będę z nim do niczego dochodzić, ale natychmiast pociągnąłby temat. Grzecznie wystawiłam dłoń w nadziei, że jednak da mi zapalniczkę. Oczywiście się przeliczyłam. Schował ją do kieszeni, którą zapiął na zamek. Przewróciłam oczami. Skostniałymi dłońmi pocierałam o siebie. Nie przypuszczałam, że pod wieczór się tak ochłodzi. Zapomniałam zabrać z domu rękawiczki. Brawo dla mnie!

- Chodź, jedziemy. – Nikola rzucił krótkie polecenie i nie czekając na moją zgodę, poprowadził do swojego samochodu. – Twoja rudowłosa koleżanka jakoś da sobie radę bez ciebie?

- Jest dorosła.

Nikola jeździł terenówką, która nie do końca dobrze spisywała się na miejskich drogach. Była na całe szczęście sobota. Nie groziło nam utknięcie w żadnym korku. Próbowałam dowiedzieć się, gdzie jedziemy. Cholerny, tajemniczy typ! Skoro nie chciał ze mną rozmawiać, to nic nie przeszkadzało w podgłośnieniu radia. Leciała akurat jedna z moich ulubionych piosenek zespołu Power of Trinity – Ulice Słońca. Stopy oparłam na desce rozdzielczej, rozsiadając się wygodnie w fotelu. Szatyn nawet się nie przejął. Chyba pierwszy facet, którego nie obchodzi jego własny samochód. Nuciłam pod nosem, obserwując ulice, które przemierzaliśmy. Mieszkałam w Rzeszowie dopiero od dziesięciu miesięcy. Nie miałam jeszcze okazji zapuścić się gdzieś dalej. Nie potrzeba jednak geograficznego geniusza by zorientować się, iż po jakichś dwudziestu minutach wyjechaliśmy poza granice miasta. Zamarłam.

- Gdzie my jesteśmy? – Zapytałam niepewnie. Strach powoli brał nade mną górę.

- Chyba się mnie nie boisz?

- Pogrzało?! – Zaśmiałam się nerwowo, wyłamując palce. – Pytam z ciekawości.

- Jedziemy do mnie.

- Do ciebie?

- A niewyraźnie mówię? Wybacz, na polski tego nie przetłumaczę, a pewnie serbskiego nie zrozumiesz.

Jasne. Porozumiewać będziemy się w takim razie tylko po angielsku. Masz koleś szczęście, że rodzice kazali mi się przykładać do nauki.

#Zoe

Usłyszałam ciche przekleństwo, które wypuścił z ust Jochen, słysząc wycinek „Nothing else matters” wydobywający się z mojego telefonu. Niechętnie rozluźnił uścisk, pozwalając mi wyplątać się z jego ramion. Wyjęłam samsunga z kieszeni i odebrałam, przemykając szybko do kuchni, która była zdecydowanie większa niż wąski przedpokój, więc istniało mniejsze ryzyko, że nasze ciała znów się zetkną. Oparłam się plecami o parapet, wbijając wzrok w podłogę i słuchając podekscytowanego głosu Krzyśka.

- Jejku, Zośka, trzymaj kciuki. Iwonka wraca i będę się starał... No wiesz, rozumiesz przecież! W sumie na pewno mi się uda, bo całą prawdę będę mówił...

- Krzysiu – przerwałam mu. – Nie zapowietrz się tam.

Jochen parsknął śmiechem, siadając przy stole. Patrzył na mnie wesoło, z szerokim uśmiechem, przez który mi się ciepło na sercu zrobiło. Dobrze, że chwilowo Igła również milczał, bo gdybym musiała coś odpowiedzieć, nie wiem, czy byłabym w stanie wydobyć z siebie głos.

- Zosiu?

- Mhm?

- Jochen Schöps ma bardzo charakterystyczny śmiech, nie sądzisz?

Wzięłam głęboki wdech, zaciskając palce na telefonie.

- Być może... – mruknęłam, delikatnie się rumieniąc. Igła cicho westchnął, stwierdził, że nie będzie nam przeszkadzał, i zanim zdążyłam mu oznajmić, że wcale nie przeszkadza, bo my tu nic nie robimy, rozłączył się.

Jochen – Niemiec, jak dało się wydedukować – przyglądał mi się z zaciekawieniem. Usiadłam naprzeciwko niego i odważyłam się znów spojrzeć w jego oczy. Zadowolony z uzyskania kontaktu wzrokowego nie wracał do poprzedniego tematu (najwyraźniej dostrzegł, że nie jest to konwersacja, którą bym chciała kontynuować), tylko zapytał, skąd znam Krzysia. Wzruszyłam ramionami.

- Czysty przypadek – powiedziałam cicho. - Właściwie to znam go od kilku dni.

- Tak jak mnie – zauważył. – Szybko ufasz ludziom.

Zacisnęłam dłonie w pięści, a serce zaczęło mi bić z zawrotną prędkością. Nie znał mnie, nie miał prawa oceniać mojego charakteru, zwłaszcza że robił to błędnie. Może zdarzało mi się nie traktować jakiegoś człowieka jak zło wcielone, ale nie potrafiłam zaufać na tyle, żeby komuś opowiadać o swoich problemach. I być może Jochen wiedział o podłużnych nacięciach na moim nadgarstku, być może miałam przy nim chwilę słabości, ale to nie zmienia faktu, że nigdy się nie dowie, dlaczego to robię; co jest powodem. Wyrzuciłam te słowa z siebie z prędkością karabinu maszynowego i znów opadłam na krzesło, ukrywając twarz w dłoniach, by się uspokoić.

- Zo – zaczął cicho. Pochylił się, chwycił mnie za ręce i odciągnął je od moich ciemnobrązowych oczu. Dokładnie przestudiował moją twarz i upewniwszy się, że ja wcale nie płaczę, uśmiechnął się do mnie. – Przepraszam. Nie chciałem cię urazić. Powiem tylko jedno – mi naprawdę możesz ufać. Wiem, że to są tylko czcze słowa, ale mam nadzieję, że z czasem nabiorą dla ciebie prawdziwego znaczenia. Myślę – zawahał się na chwilę – że akurat ty potrzebujesz kogoś, komu będziesz mogła się zwierzyć.

- I twierdzisz, że właśnie ty możesz być taką osobą? – spytałam szeptem. Trzymał mnie za podbródek, nie pozwalając mi na spuszczenie głowy.

- Nie twierdzę – odparł. – Ale chciałbym. Masz ochotę na spacer?

#Malwina

Szczerze mówiąc dłuższy czas zastanawiałam się, czy w ogóle powinnam wysiąść z samochodu. Nie dość, że na zewnątrz panowały egipskie ciemności, znajdowaliśmy się jakiś kilometr za Rzeszowem, to jeszcze zerwał się mroźny wiatr, który postanowił przynieść ze sobą okrutne opady śniegu. Mój towarzysz próbował najpierw grzecznie. Tłumaczył, że w tej okolicy awarie prądu to dość częste zjawisko. No pięknie, a czy lepiej nie mógł wybrać? Siatkarze to chyba całkiem sporo zarabiają według moich informacji. No chyba, że ktoś mnie okłamał. W końcu jednak Nikola zdecydował się wyciągnąć mnie ze swojego pojazdu siłą. Najwidoczniej nie podobało mu się sterczenie na śniegu i mrozie.

Jego dom nie był duży. I tak właściwie, to nawet nie był jego. Wynajął go na czas swojego pobytu w Rzeszowie. Wyglądało na to, że ma plany pozostać na nieco dłużej niż jeden sezon. Brawo dla niego za ambitne plany. Ja chciałam się z tego miasta wynieść jak najszybciej. To chyba mówi samo za siebie – niewiele nas łączy. Nie przypuszczałam też, byśmy mieli znaleźć jakieś wspólne tematy.

Z ulgą odkryłam, że tutaj prądu nie brakuje. Zrzuciłam z siebie kurtkę, zimowe buty cisnęłam obok jedynego mebla w przedpokoju, którym okazała się drewniana szafka i ruszyłam do salonu. Czułam na sobie wzrok szatyna. Z całą pewnością musiał wyglądać na zaskoczonego. Zazwyczaj czekam na zaproszenie ze strony gospodarza, ale w tej chwili pragnęłam jak najszybciej odbębnić to spotkanie i wrócić do swojego skromnego mieszkanka. Siadając na sofie rzuciłam więc, że poproszę o gorącą czekoladę.

- Czy jaśnie pani ma jeszcze jakieś życzenia? – Zironizował siatkarz, opierając się o framugę drzwi prowadzących do kuchni. Przynajmniej za bardzo się nie nachodzi.

- Pierniczki z nadzieniem śliwkowym – uśmiechnęłam się szeroko, chwytając za pilot od ogromnego, plazmowego telewizora.

Zdziwiłam się nieco, kiedy po paru minutach na szklanym stoliku znalazł się kubek z gorącą czekoladą i piankami, a także pierniczki. Rzecz jasna z nadzieniem śliwkowym. Teraz to ja wyglądałam na zaskoczoną. Siedziałam w otwartymi ustami, nie do końca pewna tego, co powinnam powiedzieć. Nikola zaśmiał się, zajmując miejsce obok. Chciał mnie chyba objąć ramieniem, ale się powstrzymał. Chwała mu za to.

- Jak widać mamy całkiem podobny gust – mruknął po chwili. – Ciekaw jestem, co jeszcze nas ze sobą łączy.

- Mam wrażenie, że to już nadmiar szczęścia – prychnęłam po polsku, by przypadkiem nie drążył tematu. – Więc, Nikola – zaczęłam uprzejmie, zakładając nogę na nogę i układając na kolanie splecione dłonie. – Mówisz, że jesteś serbskim siatkarzem?

- Zgadza się.

- Więc co robisz w Rzeszowie? Nie sądziłam, że jakąkolwiek gwiazdę coś przyciągnie do Polski.

- Uważasz mnie za gwiazdę? – Przysunął się nieco, a w oczach błysnęły radosne iskierki. Pokręciłam głową na znak, by nie czepiał się szczegółów. – Polska liga siatkówki jest jedną z najlepszych na świecie. Każdy chciałby tutaj grać.

Och, jasne. Sięgnęłam po kubek, by upić nieco czekolady, która nie była już taka gorąca. Całą uwagę skupiłam na kubku. Wcale nie podobało mi się to zielone spojrzenie, przeszywające mnie na wskroś. Przelotnie spojrzałam jeszcze na zegarek, który wisiał na ścianie. Dochodziła godzina osiemnasta. Więc ile jeszcze tej męczarni pozostało?

#Zoe

Rzeszów jakby ucichł, tylko od czasu do czasu przez okolicę przejeżdżał jakiś samochód. Śnieg przestał padać, a księżyc stał się już trochę bardziej widoczny niż parę godzin temu. Chwilami słychać było tylko odgłos uderzenia podeszwy buta o płytę chodnika, a co jakiś czas od strony dworca PKP dobiegały dźwięki przejeżdżającego pociągu. Wydawać by się mogło, że miasto zasnęło; umilkło przedwcześnie, by o świcie się przebudzić z nową energią, ale takie myślenie było błędem, bo przecież ludzie nie spali.

Przemierzaliśmy rzeszowski rynek. Ja – z rękami w kieszeniach i spuszczoną głową – i Jochen – cały czas zastępujący ciszę jakimiś dowcipami. Starał się mnie rozśmieszyć i w sumie mu się to udawało. Noc była zimna, oddechy rysowały się na tle miasta małymi kłębkami pary, ale wracać do mieszkania jakoś na razie nie mieliśmy zamiaru.

- Zjadłbym coś – stwierdził Jochen, zatrzymując się i marszcząc nos. Uniosłam brwi, podążając za jego wzrokiem. Staliśmy naprzeciwko cukierni, w której poznałam Ignaczaka. Na wystawie widniały różne smakołyki – pączki, kremówki, babeczki, placki wszelkiego rodzaju i ciastka, więc nie dziwiłam się, że Niemca naszła ochota na coś słodkiego. Po długich debatach przy ladzie wyszliśmy stamtąd z dużym opakowaniem ciastek.

- Nie zmieszczę tyłka w spodnie – jęknęłam, spoglądając na nasz nabytek z niepokojem. Jochen parsknął śmiechem, uniósł dłoń odzianą w grube, ciepłe rękawiczki i poczochrał mi nią włosy. Poczułam się jak mała, beztroska dziewczynka, która patrzy na świat przez różowe okulary. Poczułam się jak dawniej. Bardzo dawno temu.

Przeszliśmy przez Aleję Kasztanową, która nocą wyglądała magicznie, niemal jak z jakiejś bajki, i skierowaliśmy się z powrotem w stronę mojego mieszkania. Nogi już mnie bolały, miałam dość moich koturnów, ale dzielnie maszerowałam przed siebie, próbując dotrzymać Jochenowi kroku. W końcu się zatrzymałam, zaklęłam po włosku i wydarłam się na Niemca:

- Hej! No szybciej to się nie da?! Spacer miał być!

Odwrócił się w moją stronę lekko zaskoczony, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej i podeszłam do niego. Obiecał już iść powoli i nadstawił swój łokieć, więc chwyciłam go pod rękę i ruszyliśmy do przodu.

Gdzieś po pierwszej w nocy zdecydował, że zostanie u mnie do rana, bo nie chce, żebym znów zrobiła coś głupiego. Wzruszyłam ramionami i wskazałam mu kanapę w salonie jako jego miejsce do spania. Skrzywił się, ale nie powiedział nic. Uniosłam brwi.

- Ja mam za wąskie łóżko, wielkoludzie – mruknęłam. Pokiwał głową ze zrozumieniem i wsunął się pod ciepłą kołdrę, która mu rozścieliłam.

- A buzi na dobranoc?

- Chyba w snach.

A sny akurat chyba się na mnie obraziły, bo jak na złość nie chciały przyjść. Przekręcałam się z boku na bok, usiłując zasnąć, ale średnio mi to wychodziło. Przed oczami miałam mordercę, z którym rozmawiałam wczoraj wieczorem, oraz koszmar, który śnił mi się poprzedniej nocy. Naciągnęłam kołdrę pod szyję i zacisnęłam oczy. Śpij, śpij, śpij! Ale sny nie słuchały. Wierciłam się na tym przeklętym łóżku, do głowy przyszedł mi nawet pomysł, żeby wcisnąć się do Niemca na kanapę, ale szybko go wymazałam. W końcu zaświeciłam światło i z cichym westchnieniem sięgnęłam po książkę leżącą na półce.

Kaś: Wiosno, przybywaj! Jeszcze tylko dwa i pół tygodnia do majówki <3
bluśka: ...i niecałe dwa tygodnie do testów gimnazjalnych "<3"