6 - przejrzałem na wylot słowa, które wypowiadałaś

#Zoe

- Zo? Aż taki jestem nudny, że uciekłaś, by książki czytać?

Otworzyłam najpierw jedno oko i przymknęłam je z powrotem. To samo zrobiłam z drugim, po czym przeciągnęłam się, ziewając głośno, i podniosłam obie powieki – z trudem, ale dałam radę. Jochen siedział na brzegu łóżka i wpatrywał się we mnie swoimi zielonymi tęczówkami.

- Leń. I kłamca. Bez problemu byśmy się tu zmieścili – powiedział. Trochę to potrwało, nim zajarzyłam, o co mu chodzi. Prychnęłam, przewróciłam się na brzuch, zerknęłam kątem oka na zegarek i z cichym jękiem wcisnęłam twarz w poduszkę.

- Odejdź – mruknęłam. – Jeszcze dwie godziny temu nie spałam.

Przesunął mnie o kilkanaście centymetrów i wepchnął się pod kołdrę obok, udowadniając mi swoje racje (bo tak na marginesie to serio spokojnie byśmy się tu zmieścili), a następnie znalazł sobie arcyciekawe zajęcie w postaci bawienia się szelką od mojego biustonosza.

- Trzeba było przyjść do mnie.

Niemrawo podniosłam głowę...

- Po co?

- Porozmawiać?

...i wepchnęłam ją z powrotem jak najgłębiej w poduszkę. Bolały mnie łopatki, brzuch i głowa, a dodatkowo nie miałam pojęcia, co się wokół mnie dzieje. Perfidne oznaki nieprzespanej nocy.

- Zo? – Pochylił się, oparł brodę na moim obojczyku tak, że jego policzek prawie stykał się z moim, a oddech łaskotał skórę na mojej twarzy. – Lubię do ciebie tak mówić.

- Fascynujące.

- Czemu nie mogłaś spać?

Przełknęłam ślinę tak głośno, że w zasadzie mógł to usłyszeć. Zrobiło mi się trochę gorąco i tylko fakt, że ukrywałam twarz w poduszce, nie pozwalał Jochenowi dostrzec moich czerwonych policzków.

- Serio myślisz, że ci powiem? – zapytałam. Moje ucho, do którego zbliżył swoje usta, usłyszało ciche „uhm”, a ja wywróciłam oczami i prychnęłam – tak dla ścisłości, bo tego pierwszego gestu nie mógł zauważyć. – Nie wtrącaj się.

- Już się wtrąciłem – zaoponował. – Czy tego chcesz, czy nie chcesz, jestem w tym z tobą. I mimo że na razie nie chcesz powiedzieć mi niczego, to jednak musisz wiedzieć, że mam zamiar cię pilnować, jeśli będzie trzeba to nawet dzień i noc, no i na żadne randki z żyletką już ci nie pozwolę. Ewentualnie jeśli będziesz chciała to ze mną.

- Co z tobą? Ciąć się?

- Nie. Randkować.

Zachłysnęłam się powietrzem, oderwałam głowę od poduszki i obróciłam się w jego stronę, gorączkowo studiując jego twarz w poszukiwaniu jakichś dowodów na to, że akurat mu z rana humor dopisuje (bo się menda jedna wyspała). Uśmiechał się – prawda – i to dość ładnie, ale nie wiedziałam, czy mam to traktować jako oznakę wesołego usposobienia czy może żartowania sobie ze mnie.

- Czy ty mi składasz jakieś propozycje?

- Nie. Ja tylko oznajmiam, że od jutra się do ciebie wprowadzam.

#Malwina

Przeciągnęłam się, szukając telefonu, który wydobywał z siebie te przeklęte dźwięki. W pierwszej chwili pomyślałam o budziku, ale przecież dostałam teraz kilka dni wolnego od pracy. Niby dlaczego miałabym włączać to przeklęte urządzenie w celu tak wczesnej pobudki? Włożyłam rękę pod poduszkę. Tam zazwyczaj umieszczałam to dotykowe urządzenie. Nie było narażone na zarysowania oraz zdeptanie. Och tak, to była idealna kryjówka. Tam niestety nie odnalazłam jednak swojego telefonu, a ten nieprzyjemny dźwięk w dalszym ciągu drażnił uszy. Zmusiłam się więc do otwarcia oczu. Coś się nie zgadzało…

- O jasna cholera – mruknęłam, o mały włos nie spadając z łóżka. Nie spodziewałam się, iż leżę tak blisko krawędzi. Nie przypuszczałam też, że tak blisko mnie znajduje się półnagie ciało siatkarza. Jego klatka piersiowa spokojnie unosiła się w górę i opadała w dół.

– Nie no, ty tak serio? – Znów szepnęłam cicho zdając sobie sprawę, że to właśnie jego telefon tak uparcie dzwoni na szafce nocnej. Mogłam sięgnąć, by go wyłączyć. W tym celu musiałabym jednak pochylić się nad śpiącym Nikolą, a to była ostatnia z rzeczy, na którą miałam ochotę. Podniosłam się z łóżka. Z całą pewnością spłonęłam rumieńcem zdając sobie sprawę, iż jestem jedynie w bieliźnie i nieco za dużej koszulce z logo Asseco Resovii. Nie musiałam się zbytnio wysilać by domyślić się, kto mnie przebrał. Sama przecież tego nie zrobiłam.

Budzik w telefonie Serba irytował coraz bardziej, a do tego dzwonił coraz głośniej. Owszem, mogłam teraz swobodnie obejść łóżko i sama go wyłączyć, ale chciałam mieć z tego chociaż odrobinę radości. Nachyliłam się nad uchem siatkarza. Zbierałam się, by wrzasnąć „Pobudka!” prosto do jego ucha, kiedy silnymi ramionami objął mnie w talii. Zanim zdążyłam w jakikolwiek sposób zareagować, leżałam na śmiejącym się Nikoli. Doprawdy milordzie, prześwietna zabawa!

- Zastanawiałem się, jak wiele w tobie cierpliwości – szepnął niemalże w moje usta. Próbowałam się wyrwać, ale był zdecydowanie za silny.

- Mógłbyś mnie puścić?

- Owszem, ale nie chcę – oświadczył zupełnie poważnie. Patrzenie w jego tęczówki z odległości zdecydowanie mniejszej niż dziesięć centymetrów powinno mi się nie podobać, ale jakoś nie mogłam siebie do tego zmusić. No pięknie, Sasal! Zakochać się nie mogłam, bo moje serce już od jakiegoś czasu należało do innego, ale z zauroczeniem to coś zupełnie innego. I nowego.

- Dwa razy prosić nie będę – warknęłam ostrzegawczo. – Masz ostatnią szansę.

Nie skorzystał z niej. Jakie to szczęście, że moje kolano znalazło się na wysokości czułego punktu u mężczyzn. Uśmiechnęłam się serdecznie do Nikoli, by po chwili znów cieszyć się wolnością. Serb zwijał się z bólu na łóżku i jakoś nie było mu już do śmiechu.

- Jak mogłaś?! – Prawie pisnął. By doprowadzić głos do porządku, musiał chwilę odczekać oraz głośno odchrząknął. – Co ja ci takiego zrobiłem?!

Uznałam, że lepiej nie odpowiadać. Do tej pory widziałam tylko jego zabawne i dobre oblicze. Teraz był zdenerwowany. Jeszcze nie wściekły, ale niewiele brakowało. Odruchowo cofnęłam się kilka kroków do tyłu. Do tego musiałam pilnować koszulkę, która podwijała się z każdym krokiem w górę.

- Ja… bo… - zaczęłam się jąkać pod wpływem tego intensywnego spojrzenia szarych tęczówek. – No bo… ja…

- Jesteś urocza – stwierdził szatyn, muskając wargami mój policzek. – Na śniadanie wolisz zapiekanki, czy może płatki z mlekiem?

I tyle?! To jednak nie kobiety są zmienne.

#Zoe

Tak naprawdę to nie wierzyłam mu ani trochę. Uznałam, że sobie zażartował, skoro ten humor mu tak dopisywał. Bo przecież nie spodziewałam się, że nazajutrz rano zobaczę go w drzwiach z torbą przewieszoną przez ramię, wesołym uśmiechem na twarzy i słowami: „dzień dobry”, ale ja się zazwyczaj w takich sprawach mylę, więc rychło, wraz z chwilą, kiedy pewnie wkroczył na moje metry kwadratowe, zamknął za sobą drzwi i zapytał, gdzie może się rozpakować, rozpętała się trzecia wojna światowa, która polegała ma moim wydzieraniu się na niego, używaniu bynajmniej nie eufemizmów oraz na jego prolongowaniu swojej wypowiedzi do czasu, aż się uspokoję. Wtedy zaczął wyjaśniać.

- Zoe Moretti - zaczął oficjalnie. - Ja wiem, że ty bardzo nie lubisz, kiedy ktoś się ciebie uczepi, ale nie masz wyjścia, bo podpierdzieliłem ci już zapasowe klucze, a poza tym - jakby nie patrzeć - potrzebujesz mnie.

Oburzyłam się i żeby to pokazać, prychnęłam wściekle, łapiąc się pod boki.

- Ja? Ja potrzebuję ciszy i świętego spokoju, a nie gadania do pierwszej, wiecznie zajętej łazienki oraz ograniczenia miejsca w łóżku. Zwierzać się też nie mam zamiaru, no i... i...

- I co?

- I nie chcę, żeby ktoś się do mnie dobierał - dodałam, zapewne się rumieniąc. Jochen parsknął śmiechem.

- Serio myślisz, że mi tylko o to chodzi? - Wzruszyłam ramionami. - To uwłaczające. Okej, w takim razie tu i teraz obiecuję ci, że dobierać się do ciebie nie mam zamiaru, do niczego między nami nie dojdzie i nie będę próbował cię uwieść.

Zamrugałam oczami, lekko rozchylając usta. To było chyba jeszcze bardziej zaskakujące, niż gdyby mi z miejsca seks zaproponował.

- Celibat?

- Celibat.

- A jeśli złamiesz obietnicę?

- To będziesz miała pełne prawo wykopać mnie za drzwi. Stoi?

- Stoi.

To był najdziwniejszy układ w całym moim życiu. Jochen zaczął nawijać coś o symbiozie, że to niby mamy sobie pomagać i czerpać z tego wzajemne korzyści, a efekty tejże oto symbiozy poczułam dość szybko, bo półtorej godziny później w postaci sms-a o treści: „Zo, przywieziesz mi buty? Bo zapomniałem”.

Na halę weszłam ze wzrokiem mordercy, rzuciłam najkami w Jochena, który przywitał mnie w korytarzu, i pewnie bym mu coś powiedziała, gdybym nie dostrzegła przemykającej za jego ogromnymi plecami drobnej, blondwłosej istotki.

- Malwina? - Schöps, wykorzystując chwilę nieuwagi, czmychnął z powrotem na trening, a dziewczyna spojrzała na mnie. Gdy rozpoznała moją twarz, uśmiechnęła się. - Co ty tu robisz?

- Pracuję - odparła, wymownie, z miną cierpiętnicy unosząc w górę miotłę. - A właściwie to kończę. Dzięki Bogu.

Dmuchnęłam na włosy, które upierdliwie opadały mi na czoło.

- Współczuję - powiedziałam szczerze. - Oni chyba nie lubią trzymać porządku.

- O tak - westchnęła, zerkając na zegarek, po czym wesoło zapytała, czy mam teraz jakieś plany.

#Malwina

Poprzedni dzień nie był udany. Ani trochę. Chociaż zdawało mi się, że tylko w moim mniemaniu. Praktycznie przez cały czas Nikola szczerzył się do mnie twierdząc, iż nie jest to jeszcze odpowiednia pora na dostarczenie mnie do domu. Raz nawet próbowałam sama opuścić jego dom, ale wychodząc na ośnieżoną ulicę stwierdziłam, że nie mam zielonego pojęcia gdzie tak właściwie się znajduję. I z której strony w ogóle przyjechaliśmy?! Tak. Zostałam więźniem w domu serbskiego siatkarza. Na domiar złego moja komórka zdecydowała się rozładować, a ładowarka od telefonu Nikoli nie pasowała do mojej. Ten koleś zrobił to specjalnie! Wszystko robił, bym nie mogła skontaktować się ze światem zewnętrznym. Całe szczęście, że wieczorem musiał wpaść na Podpromie, gdzie miał stawić się na treningu.

Powrót do szarej rzeczywistości okazał się jednak znacznie gorszy niż przypuszczałam. Nie chciałam pokazywać się siatkarzowi na oczy jako sprzątaczka. W dodatku w tym okropnym fartuchu w zielonym kolorze. Zielony do mnie zdecydowanie nie pasował! Na całe szczęście jakimś cudem udało mi się nie wpaść na Nikolę. Po ostatnim jego wywodzie na temat uroku blondynek miałam nadzieję, że zapadł się pod ziemię i nigdy już nie będę mieć szansy z nim porozmawiać. Tak, to by było dla mnie odpowiednie rozwiązanie. Zero kontaktów z facetem, który najwyraźniej cierpi na wczesne stadium manii prześladowczej.

- Jeśli nie masz innych planów, to może…

O mały włos nie padłam na zawał, kiedy za moimi plecami pojawił się rzeczony Serb we własnej osobie. Przyłożyłam obie dłonie do klatki piersiowej i zmierzyłam chłodnym spojrzeniem Zoe, która śmiała się pod nosem. Rzeczywiście, bardzo zabawne to było!

- Nikola, czy chociaż jeden dzień mogłabym obyć się bez twojej obecności? – Zapytałam ze znużeniem, zadzierając głowę, by spojrzeć w jego oczy. – Wczoraj odwiozłeś mnie do domu dopiero po osiemnastej! Przez ciebie nie pożegnałam się z Agnieszką, a na dodatek przespałam resztę dnia o mały włos nie spóźniając się dzisiaj do pracy!

- Oj Malwina, no przecież mnie lubisz, a ja lubię ciebie, więc w czym problem?

- W tobie – warknęłam, chwytając Zoe pod ramię. – Znamy się zaledwie kilka dni, ale już mam ciebie dość. Weź się odczep.

- Nie mogę. – Jak zwykle szczery do bólu. – Gdybym tak po prostu mógł się od ciebie odczepić, to byłoby przecież bez sensu.

Uniosłam zaczepnie brew w górę. Czyżby rzucał mi wyzwanie? Bo jeśli tak, to w głowie zaświtał mi pewien pomysł, jak pozbyć się uciążliwego Serba.

Pociągnęłam Zoe w stronę wyjścia, przedstawiając jej szybko swój plan.

Kaś: No wreszcie chce się żyć! Piękna pogoda, pierwsze kolokwia, majówka za pasem. No czegóż chcieć więcej?

bluśka: Chcę następny czwartek - żeby już po tych pieprzonych egzaminach było. Alright?