4 - szkoda słów, resztę dopowie księżyc

#Zoe

Obudził mnie dźwięk domofonu. Powoli zwlekłam się z łóżka i podążyłam do przedpokoju.

- Zośka? To ja, Krzysiek.

Już na dzień dobry stwierdził, że wyglądam koszmarnie. Skrytykował moją bladą twarz, podkrążone oczy, rozczochrane włosy i mętny wzrok. Dzięki Bogu założyłam koszulę z długim rękawem, więc Igła nie widział nic. A po tej okropnej nocy było na co patrzeć.

Dochodziła godzina dwunasta, co mnie trochę przerażało. Nie miałam w zwyczaju spać tak długo, ale rozbudziłam się momentalnie, gdy Krzysiek oznajmił, że zabiera mnie na mecz.

- Co? – mruknęłam, przecierając oczy.

- To. Rusz swój zacny tyłek, bo się spóźnię, a tego bym nie chciał.

I zaciągnął mnie na tą halę. Nie powiem, żeby mi to jakoś przeszkadzało, ale też specjalnie szczęśliwa z tego powodu nie byłam. Spojrzałam na bilet, który dostałam od Krzysia. Czerwony kolor wywołał u mnie skojarzenie z koszmarem nękającym mnie minionej nocy. Zaczęły mi drżeć ręce, więc weszłam do toalety i zaczęłam przetrząsać torebkę w poszukiwaniu małego, zwiniętego w kulkę papierka. Nie było. Nie znalazłam.

Dobra, Zoe, pomyślałam, weź się w garść.

Wyszłam z łazienki i przywołałam na twarz wesoły uśmiech. Krzysiek poszedł gdzieś tam do szatni, więc skierowałam się po schodach w stronę wejścia na halę. Była prawie pusta. Gdy przechodziłam obok band reklamowych, wzrokiem szukając swojego sektora, dostrzegłam młodą blondynkę, która wyglądała, jakby siedziała tu za karę. Podpierała głowę rękami, mrużąc oczy.

- Widzę, że jest tu ktoś jeszcze bardziej zainteresowany meczem, niż ja – rzuciłam, siadając obok niej. Sprawdziłam jeszcze raz sektor, rząd i numer krzesełka. Tak, zdecydowanie było to moje miejsce.

- Weź nawet nie mów – odburknęła. – Przyjaciółka mnie tu zaciągnęła. Nie miałam wyjścia.

- Wiem, co czujesz. Ja też tu z własnej woli nie przyszłam – powiedziałam, zdejmując kurtkę. – Mój... – zawahałam się, myśląc, jak mam nazwać Ignaczaka. – Mój kolega gra w tej drużynie.

Blondynka uniosła kąciki ust w górę, śmiejąc się pod nosem.

- Lepiej nie mów tego przy Agnieszce – doradziła. – Jestem Malwina – przedstawiła się, wyciągając dłoń w moją stronę.

- Zoe.

- Zooośka!

Przeniosłam wzrok na Igłę, który wkroczył na boisko, rozglądając się dookoła. Wzniosłam oczy ku górze i powoli wstałam z krzesełka, oznajmiając, że zaraz wracam.

- Zośka, Zosieńko, to jest Paul Lotman – oznajmił, wskazując na stojącego obok niego, wysokiego mężczyznę. Również się przedstawiłam. Paul się uśmiechnął i stwierdził, że mam bardzo ładne imię, i poszedł się rozciągać. Zmrużyłam powieki i spojrzałam na Krzysia.

- Będziesz mi każdego przedstawiać? – spytałam. Siatkarz wydął wargi.

- A czemu nie?

- Bo ja nie chcę?

- Dzień dobry.

I może było to dziwne z mojej strony, ale czułam, ze owo „dzień dobry” poznałabym na końcu świata, podobnie jak zielone tęczówki, które z zapałem wierciły dziury w moich oczodołach.

#Malwina

Muszę przyznać, że nieco ucieszyłam się z faktu, iż nie będę jedyną niezadowoloną podczas tego spotkania. Owa Zoe również wyglądała na mocno niepocieszoną. Przez myśl nawet mi przeszło, iż mógłby to być początek pięknej przyjaźni. Do tego miała w zespole z Rzeszowa znajomego! Przyglądając się jej intensywnie myślałam nad tym, co jeszcze mogłoby nas łączyć.

Rozejrzałam się za Agnieszką, która dobre dziesięć minut temu zniknęła z pola widzenia. W tym przypadku mogłam śmiało stwierdzić, że to ja byłam bardziej dorosła. Nie znajdowałam się w swoim świecie. Siedziałam więc grzecznie na tym przeklętym, niebieskim krzesełku nie mając pojęcia, co ze sobą zrobić. Dojrzałam wreszcie moją przyjaciółkę po drugiej stronie boiska. Skąd ona się tam wzięła? Dobre pytanie. Wyglądało mi na to, że już nawiązuje pierwsze znajomości z klubem kibica. Och, jasne! Niech przyjeżdża do Rzeszowa częściej, a chyba stracę resztkę tej anielskiej cierpliwości.

- Malwina? – Podskoczyłam na dźwięk swojego imienia. Stałam się zdecydowanie zbyt nerwową osobą. – Nie mówiłaś, że przychodzisz na mecze Resovii?

Niechętnie podniosłam wzrok na szatyna, który opierał się o barierkę i przyglądał mi się z zaciekawieniem. Wzruszyłam ramionami mrucząc pod nosem, że przecież nic o mnie nie wie. Szczera prawda. Nie mieliśmy jeszcze okazji na szczere pogaduszki. Raz zaprosił mnie na kawę, ale odmówiłam. Był dla mnie osobą zupełnie obcą, na którą jakimś cudem notorycznie wpadałam. Przypadek? Nie sądzę.

- W takim razie może dasz się zaprosić na jakieś ciastko po meczu? – Zapytał z nadzieją w szarych oczach. Problem polegał na tym, iż w dalszym ciągu nie miałam ochoty na spędzanie z nim czasu. I wiem, że jeszcze niedawno myślałam nieco inaczej, ale to było w innych okolicznościach. Teraz czułam się wreszcie zdrowa oraz w pełni sił. Również tych umysłowych.

- Jeśli wygracie trzy do zera, to czemu nie – rzuciłam z pewnością siebie. Byłam prawie pewna, że stawiam warunek niemożliwy do spełnienia. W prawdzie moja znajomość siatkówki ograniczała się jedynie do tego, że jest siatka, piłka oraz dwie drużyny na boisku. Ale przecież trudno jest wygrać bez straty seta. Do tego słyszałam od Agi, że Delecta Bydgoszcz jest raczej silnym przeciwnikiem. Zajmowali pierwsze, czy tam drugie miejsce w tabeli. Na ile drużyn to nie wiem, ale czy to ważne? Grunt, że raczej nie groziło mi to wspólne ciastko po meczu.

- W takim razie zaczekaj na mnie pod halą po meczu.

Nikola puścił do mnie oczko i przystąpił do rozgrzewki. Starałam się nie reagować na zaciekawione spojrzenie ze strony trenera oraz kilku innych siatkarzy Resovii. To chyba nic dziwnego, że siatkarz chce sobie z jakąś znajomą porozmawiać? Dajmy na to takiego Krzysztofa Ignaczaka z Zoe. On najzwyczajniej w świecie przedstawiał ją każdemu zawodnikowi, który pojawiał się na boisku i jakoś nikt sensacji z tego nie robił. Albo zwyczajnie to przeoczyłam. Do osób spostrzegawczych nigdy nie należałam, więc należało mi wybaczyć.

- Ty Kovacevicia znasz?! – Agnieszka niemal wykrzyczała to do mojego ucha. – Dlaczego nic nie mówiłaś? To dlatego nie chciałaś, bym poszła wczoraj z tobą do pracy?

- Tak, Aga. Właśnie dlatego.

#Zoe

Przynajmniej nie byłam sama. Miałam z kim porozmawiać, bo Agnieszka i Malwina perfekcyjnie umiały angielski, a do używania tego języka byłam nawet czasem bardziej skłonna niż do posługiwania się włoskim – ojczystym. Spaczenie zawodowe.

Krzysiek nawet nie podejrzewał, że mogę znać jednego z jego kolegów. Ja nawet nie podejrzewałam, że znam jakiegoś innego siatkarza poza Igłą. Jochen Schöps (tak, Ignaczak nas sobie przedstawił) nawet nie podejrzewał, że ja mogę znać Krzyśka. Nikt nic nie podejrzewał.

Dla mnie samej niespodzianką był również fakt, że chciałam z nim się spotkać. Nie, nie zwierzać się - tego nie robiłam nigdy. Może po prostu potrzebowałam czyjejś bliskości, zapewnień w ciemno, że wszystko, cokolwiek by mnie nie dręczyło, się ułoży? A może brakowało mi zatroskanego spojrzenia tych zielonych tęczówek, bo przecież tak dawno nikt się o mnie nie martwił?

Podeszłam do niego zaraz po meczu, gdy stał przy bandach reklamowych i ochoczo, z uśmiechem na twarzy rozdawał autografy. Wokół niego tłoczyli się fani, a ja stałam na uboczu, przyglądając się temu i pocierając dłonią swędzący mnie nadgarstek. Jochen dostrzegł mnie dopiero po kilkunastu minutach, kiedy tłum się przerzedził. Przeprosił fanów na chwilę i zbliżył się.

- Czekasz na mnie? - spytał. Niemrawo skinęłam głową. - Dobra, już kończę i idę...

- Nie - zaprzeczyłam, siląc się na uśmiech. - Ja poczekam.

Posłuchał mnie i wrócił do rozdawania autografów, co chwilę na mnie zerkając, jakby z obawy, że zmienię zdanie. A byłam tego bliska, bo doszłam do wniosku, że przecież nie powinnam mu ufać. Tylko co by to dało? Wiedział, gdzie mieszkam. Nie kombinowałam więc i gdy się udał do szatni, obiecałam czekać na niego w hallu.

- Zo - usłyszałam po jakichś dziesięciu minutach. - Idziemy?

Do mojego mieszkania dotarliśmy kwadrans później w całkowitym milczeniu. Schöps nie odzywał się również, gdy wstrzymałam oddech, pokonując stopnie, na których poprzedniego dnia rozmawiałam z tym nieznajomym mężczyzną. Dopiero kiedy zamknęły się za nami drzwi, wypuścił powietrze z płuc i rozluźnił mięśnie.

- No więc słucham - powiedział cicho, patrząc na mnie. Spuściłam głowę i wciąż trzymając się za nadgarstek, oznajmiłam mu, że nie chcę rozmawiać. Zmierzył mnie wzrokiem, zatrzymując go na moich dłoniach. - Aha - mruknął. - Rozumiem.

Podszedł do mnie i chwycił moją rękę, jednocześnie zapalając światło. Nie protestowałam, kiedy oglądał zranioną skórę z wszystkich stron, a gdy spojrzał na mnie z wyrzutem, poczułam wstyd.

- Zo – zaczął spokojnie. Wplótł palce w moje gęste włosy i przyciągnął mnie do siebie, pozwalając mi wtulić nos w jego białą bluzę. – Dlaczego to robisz?

- Uciekam, Jochen.

- Przed czym, Zo?

Nie odpowiedziałam.

#Malwina

Całkiem porządne zaskoczenie musiało malować się na mojej twarzy, kiedy Asseco Resovia stanęła przed możliwością wygrania trzeciego seta. Zacisnęłam mocno kciuki błagając tego, kto tam nade mną czuwa, by nie pozwolił im zdobyć tego ostatniego punktu. Całe szczęście, że Agnieszka zupełnie odwrotnie odczytała moje intencje. Poklepała mnie po ramieniu mówiąc z entuzjazmem, że całkiem nieźle się w to wkręciłam. No jasne! Nie pomyślała nawet przez chwilę, że życzę dobrze przeciwnej drużynie, której nie brakowało przecież tak wielu punktów.

Zaklęłam cicho, kiedy wszyscy kibice zerwali się ze swoich miejsc z okrzykiem radości. Nie podzielałam ich entuzjazmu ani trochę. Zerknęłam na Zoe, która również nie podniosła się jeszcze ze swojego miejsca. Dziewczyna była dla mnie zagadką. Nie mówiła po polsku, do tego znała osobiście Krzyśka Ignaczaka, a na widok tego Niemca o śmiesznym nazwisku, chyba nieco się zmieszała. Mimo wszystko miałam nadzieję poznać ją trochę lepiej. Zanim jednak zdążyłam się zapytać o ponowną możliwość spotkania, przy barierce pojawił się Nikola, szczerzący się od ucha, do ucha. Agnieszka ścisnęła mocniej moje ramię. Niewiele brakowało, a odcięłaby do niego dopływ krwi. Syknęłam cicho.

- Wygraliśmy – niemalże zapiał z radości siatkarz. Kilka fanek w pasiastych koszulkach wepchnęło się przede mnie, prosząc szatyna o autograf. Tym razem to ja miałam powód do uśmiechu. Bez większego problemu mogłam zebrać swoje rzeczy, na ramię zarzucić torbę i skierować kroki w stronę wyjścia. Och, no pewnie, że mogłam, tylko z niewiadomego powodu zgodziłam się przyjść na ten mecz razem z moją szurniętą przyjaciółką. Błagała mnie, bym załatwiła autografy od wszystkich zawodników. A gdyby dorzucili do tego meczową koszulkę, to byłaby w siódmym niebie. Czy ona uważa, że jestem jakimś cudotwórcą?

Nie, nie stanęłam w długiej kolejne do Kavecevicia. On sam się do mnie przypałętał, z tym szerokim uśmiechem na ustach. Wyglądał na zadowolonego z siebie. Przy okazji dość zręcznie szło mu ignorowanie fanów błagających o autograf.

- Obiecałaś mi ciastko – przypomniał, chwytając mnie za ramiona. Teraz nie miałam już możliwości ucieczki. – Malwina, nie możesz mi odmówić.

- Właśnie, nie możesz mu odmówić – szepnęła Agnieszka, zjawiając się za moimi plecami. Widzę, że wszyscy postanowili być przeciwko mnie.

- Daj koszulkę – mruknęłam, wyciągając w stronę siatkarza rękę. Spojrzał na mnie pytająco. – Nie będę się powtarzać. Daj swoją koszulkę.

- Myślałem, że na rozbieranie czas przyjdzie trochę później.

Kiedy ściągnął koszulkę meczową dziękowałam w myślach, że miał pod spodem jeszcze jedną koszulkę wykonaną z elastycznego materiału. Opinała idealnie zarysowane miejsce, przez co kilka dziewczyn westchnęło głośno. Agnieszka niemalże zemdlała. Chwyciłam szybko tą część garderoby, zanim komuś innemu przyszła by na nią chrapka i wcisnęłam rudej do rąk.

- Czekam przed halą – westchnęłam z rezygnacją, kierując swoje kroki w stronę wyjścia.

bluśka: Kto uważa, że zarząd Resovii posrało z ceną biletów na mecze finałowe, łapka w górę! 

Kaś: Powaliło również kogoś z terminami o trzecie miejsce -.- Nie pojadę do Bydgoszczy przecież w tygodniu. Grrr.