10 - Już nigdy, nigdy nie naprawię tego, co zepsułem

#Malwina

Z krainy Morfeusza wyrwał mnie zapach aromatycznej kawy. Niechętnie podniosłam powieki. Jak to dobrze, że ktoś pomyślał o zasłonięciu rolet. Słońce niechybnie by mnie oślepiło lub zmusiło do powrotu do sennych marzeń. Przeciągnęłam się pilnując koszulki, która jak na złość lubiła się zbyt wysoko podwijać. Sapnęłam cicho. Byłam prawie pewna, że Nikola specjalnie ją dla mnie wybrał. Szkoda, że nie mógł do tego dorzucić jeszcze spodenek, ale uparcie twierdził, iż wszystkie zostawił na Podpromiu lub zalegają w koszu na brudy. Jasne. Jakoś trudno mi było w to uwierzyć. Nie chciałam jednak spać w ubraniach, więc musiałam brać, co dawał.

Jęknęłam cicho, kiedy mój żołądek zamruczał głośno na widok jedzenia. Nigdy nie przypuszczałam nawet, by Nikola był skłonny do tego typu gestów. Właściwie w ogólnie nie podejrzewałam go o jakiekolwiek umiejętności kulinarne. Kanapki z Nutellą wyglądały całkiem apetycznie, a kawa pachniała bardzo przyjemnie. Natychmiast zabrałam się za jedzenie, zupełnie zapominając o tym, co jeszcze przed sekundą kołatało się po mojej głowie. Byłam tak głodna, że jedną kanapkę wpakowałam do ust niemal w całości. Nikola zaśmiał się serdecznie, majstrując coś przy swoim telefonie. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, iż prawdopodobnie zrobił mi zdjęcie.

- Nikola! – Krzyknęłam, chociaż nie brzmiało to tak, jak powinno. Serb nie mógł już powstrzymywać się od wybuchu szczerym śmiechem. – No bałdzo żabawne.

- A żebyś wiedziała, że bałdzo.

Mimowolnie przesunęłam spojrzeniem po pomieszczeniu. Zerkając na zegarek o mały włos nie dostałam palpitacji serca. Trzynasta?! To przecież nie było możliwe. Nie mogło dziać się naprawdę. Zaklęłam głośno, zrywając się z łóżka. Nie zawracałam już sobie głowy koszulką. Nikola gwizdnął cicho, a następnie uchylił się przed lecącą w niego poduszką.

- Miałeś mnie obudzić! Przez ciebie nie poszłam do pracy, a szef pewnie mnie zwolni. – Zaczynałam panikować, oddychając przy tym zdecydowanie za szybko. – Nikola, jeśli stracę tą pracę, to już nie będę miała do czego wracać.

- Spokojnie, zająłem się tym.

Dlaczego to stwierdzenie wcale mnie nie ucieszyło? Hm, zapewne dlatego, że zaledwie dwie minuty później rozdzwonił się mój telefon. Szef był wkurzony. Najpierw wyzwał mnie od najgorszych, czym niemal doprowadził mnie do płaczu, by wreszcie oznajmić, iż zostałam zwolniona i nie mam do czego wracać. Według niego lepiej też było, żebym nie przychodziła na mecze. Ponoć wśród siatkarzy załatwił mi złą prasę.

- Czym ty się zająłeś co?! – Nikola spojrzał na mnie pytająco. – Właśnie zostałam zwolniona. Zadowolony?

- Nie, ja… To niemożliwe – szepnął Serb. – Rozmawiałem przecież z twoim szefem i kiwał głową na znak, że możesz się nie pojawiać w pracy.

- Do głowy ci nie przyszło, że ten idiota nie zna angielskiego? On ledwo posługuje się swoim ojczystym językiem.

No pięknie. Piękne chwile, które bym mogła na starość wspominać, właśnie minęły bezpowrotnie. Nie mogłam się gniewać na Kovacevicia, bo przecież chciał dobrze. Westchnęłam więc cicho, zajmując się drugą kanapką. Trochę osłody zawsze się przyda.

#Zoe

Przeciągnęłam się i ziewnęłam głośno. Okropnie bolały mnie plecy i głowa, na dodatek gdy otworzyłam oczy, spostrzegłam, że Jochena nie ma i dochodzi południe. Jęknęłam, zwlekając się z łóżka. Przez chwilę siedziałam na jego brzegu, przecierając zaspaną twarz, a później wstałam, zrzuciłam pidżamę i w samej bieliźnie ruszyłam do łazienki. O piętnastej miałam się stawić w szkółce włoskiego, a do tego czasu pasowało zrobić jeszcze jakiś obiad, żeby Jochen po powrocie z treningu nie głodował. Tylko że on wrócił dużo szybciej niż przypuszczałam - właśnie w chwili, kiedy stałam przed lustrem w samych majtkach i staniku, użerając się z tuszem do rzęs. Widział, że drzwi łazienki są otwarte na oścież (spodziewałam się, że teraz będę mieć trochę prywatności), więc wpadł do niej i zatrzymał się gwałtownie, mierząc mnie wzrokiem. Sapnął cicho i zmierzwił sobie brązowe włosy. Ja zaś nie odrywałam brzucha od krawędzi umywalki i skupiałam się na spokojnym malowaniu rzęs.

- Co? - burknęłam niby to obojętnie. Jeśli nie widział drżących dłoni, to pewnie zdradził mnie rumieniec na twarzy. Niemiec skrzyżował ręce na klatce piersiowej i uśmiechnął się nerwowo.

- Robisz to specjalnie?

- Ależ skąd. Jak możesz mnie w ogóle o takie coś podejrzewać?

Westchnął, pokręcił głową i podszedł do mnie. Dłonie oparł na umywalce po obu stronach moich bioder, a brodę na obojczyku, po czym spojrzał w lustro na moją twarz. Starałam się jakoś spokojnie kontynuować robienie delikatnego makijażu, ale niespecjalnie mi to wychodziło, co Jochen skomentował śmiechem.

- Gdzie ty masz zapięcie od tego stanika? – Wytrzeszczyłam oczy, patrząc na niego jak na idiotę. – No bo z tyłu nie ma... – mruknął, wodząc palcem po moich plecach. Wstrzymałam oddech i wskazałam na miejsce między piersiami. Uniósł brwi, przesunął dłonią po mojej talii i przyjrzał się temu. Bardzo... dokładnie.

- Jochen – jęknęłam, gdy ukąsił mnie w szyję. Oddech miałam nienaturalnie szybki i ciężko mi było nad sobą panować. - Schöps, mendo społeczna i durny patafianie! Wczoraj się całować nie chciałeś! Ja się już zaczęłam zastanawiać, czy ty żony już nie masz... Albo czy gejem czasem nie jesteś! Albo... albo impotentem z fobią przed zbliżeniem się do kobiety, cholera jasna! – wyrzuciłam z siebie. Parsknął śmiechem i uszczypnął mnie.

- Nie mam żony ani dziewczyny, bo bym się do ciebie nie wpraszał. Nie jestem gejem, bo mi się podobasz. A że nie jestem też impotentem, to się dowiesz dość szybko, jeśli mi będziesz takie widoki prezentować.

- Grozisz czy obiecujesz?

Nie odpowiedział, tylko przygryzł jeszcze płatek mojego ucha, zostawił w spokoju szelkę od biustonosza, posłał mi swój piękny uśmiech i wyszedł, zostawiając mi całą analizę swoich słów jako zadanie domowe. I takim oto sposobem zamiast samotnego, poukładanego życia miałam egzystencję odznaczającą się burdelem na kółkach w głowie i totalnym zdezorientowaniem.

#Malwina

Głośno protestowałam za każdym razem kiedy Nikola sugerował, bym pojechała do szefa. Ponoć rozmawiając z nim mogłam załagodzić sprawę. Och, no pewnie! Problem polegał na tym, że kiedy już na coś się uprze, to pewnie nic nie jest w stanie przekonać go do zmiany zdania. Żeby ten dzień stał się jeszcze gorszy, otrzymałam chyba jeden z najgorszych telefonów w swoim życiu. Zaraz po tym, w którym po raz pierwszy została zwolniona z pracy.

- O nie, nie, nie – pokręciłam głową, odrzucając od siebie telefon. Zupełnie tak jakby parzył. Chociaż… chyba było w tym coś z prawdy. Nikola posłał mi pytające spojrzenie znad swojej miski z zupą pomidorową. Westchnęłam cicho, ukrywając twarz w dłoniach. Apetyt mi już nie dopisywał tak samo dobrze, jak przed chwilą.

- Malwina, powiesz wreszcie co się stało?

- Moi rodzice – odburknęłam bez entuzjazmu. No cóż, ta odpowiedź niewiele mówiła Nikoli, więc musiałam dodać jeszcze: - Państwo Sasal zjawili się w Rzeszowie, siedzą właśnie pod drzwiami do mojego mieszkania i na całe szczęście nic jeszcze nie wiedzą o zwolnieniu.

- W takim razie powinniśmy się zbierać. – Nikola w kilka chwil poderwał się z miejsca, pozostawiając swoją zupę. Niesamowite! Jeszcze dziesięć minut temu marudził głośno, jak to potwornie głodny jest. Skoro tak beztrosko zostawiał teraz swój obiad, to po co w ogóle mnie prosił o jego przygotowanie?! Przekonałam się już przecież, że sam potrafi sobie radzić w kuchni.

Zabawne. Zaczynam czepiać się szczegółów. Ale to wszystko na tle nerwowym! To tylko kwestia czasu, nim mój ojciec się o wszystkim dowie. Powinni mnie przecież uprzedzić, że zamierzają przyjechać do Rzeszowa. Myślałam, że oboje zajęci są swoją pracą. Jak widać nieco się pomyliłam wierząc, iż uwierzą mi na słowo i nie zechcą mnie kontrolować. Musiałam wymyślić również jakąś oryginalną wymówkę. Ojciec miał dość konserwatywne poglądy. Jeśli powiem, że nocowałam u kolegi, bo tak mi się podobało – nie uwierzy. Przez całą drogę myślałam więc nad tym, co może uznać za wiarygodne. Właściwie…

- Nikola, nie możesz tam ze mną iść – oznajmiłam siatkarzowi, kiedy zaparkował samochód przed moim blokiem. To cud, że w ogóle znalazł wolne miejsce.

- Przeze mnie wpakowałaś się w kłopoty i mam zamiar tobie pomóc.

- Nie przez ciebie – niemal krzyknęłam, otwierając drzwi oraz wpuszczając do środka chłodne powietrze. – Sama się to wrobiłam. Muszę to jakoś odkręcić.

- Dlatego właśnie pójdę razem z tobą.

- Nie dasz sobie spokoju?

- Nie.

Czego mogłam się spodziewać po tym przeklętym Serbie? Uparł się, że będzie moim wspaniałym przyjacielem. Jak na razie nie zapowiadało się zbyt różowo. Poza tym Nikola miał właśnie poznać moich rodziców! Dopiero wspinając się po schodach stwierdziłam, że to chyba nie jest taki głupi pomysł. Mój ojciec był kiedyś zawodowym trenerem piłki nożnej. Lubi sportowców. W prawdzie z siatkarzami nie miał zbyt wiele do czynienia, ale co za różnica? Sport jak każdy inny. Prawda? No oczywiście, że tak.

Próbowałam się pocieszać. To zabawne, ale obecność Nikoli dodawała mi pewności siebie.

- Malwa! – Rozległo się na korytarzu, a po chwili mała istotka przytulała się do mojego brzucha. Zaśmiałam się cicho, biorąc na ręce młodszą siostrę. Zmieniła się. Nie była już wcale taka mała i drobna. Blond włoski miały nieco inną barwę. Ciemniejszą.

- Cześć Kaja. – Dałam siostrze prztyczka w nos. – Dlaczego mi się tak przyglądasz?

- Bo coś jest z tobą nie tak – bystra z niej istotka. Dotknęła teraz moich włosów. No cóż, one też były ciemniejsze. – A to kto?

Zerknęłam na Nikolę. Jego usta ułożyły się w szeroki uśmiech. Sam się przedstawił. Podszedł również do moich rodziców, którzy nie wyglądali zadowoleni obecnością jakiegoś obcego faceta w moim życiu. Co z tego, że był przesympatyczny? Najlepiej przecież oceniać powierzchownie.

#Zoe

Smutki poszły w daleką cholerę, z czego byłam bardzo zadowolona. Goiły się rany nie tylko na nadgarstku, ale też na duszy. Chyba w dużym stopniu była to zasługa piosenki jakiegoś polskiego zespołu, którego nazwy nie mogłam zapamiętać. Pokazał mi ją Ignaczak, który wpadł do nas przed treningiem i cały czas rzucał kawałami na prawo i lewo. Nauczył mnie słów i mimo że sprawiało mi to dość duże problemy, śpiewałam ją sobie prawie cały czas: sprzątając mieszkanie, robiąc zakupy i przygotowując kolację.

- Ja namaluję dżen twoją ręką! Na żemi pojawi się czud – zanuciłam, kołysząc okręcając się wokół własnej osi. Usłyszałam trzask drzwi wejściowych i uśmiechnęłam się na myśl o tym, że Niemiec wrócił z treningu. – Dotykem kololuję na nebieszko, żameni się... Jochen?

Z miną zbitego psa walnął się na kanapę i skrzyżował ręce na twarzy, zasłaniając się mięśniami. Przydreptałam do niego, wytarłam ręce w ścierkę, odłożyłam ją na półkę i kucnęłam obok Niemca. Przeczekałam bogatą wiązankę polskich, niemieckich i rosyjskich przekleństw, po czym zapytałam, co się stało. Odciągnęłam jego ręce od twarzy i natychmiast zielone oczy Jochen utkwił w moich tęczówkach. Ponowiłam pytanie, czule odgarniając mu włosy z czoła i uśmiechając się pokrzepiająco. Zmarszczył brwi. Widać było wyraźnie, że jest zmęczony. Bardzo zmęczony.

- Co ty robisz? – spytał.

- Dobry humor mam – odparłam. – Tobie też przywrócę. Mów.

Westchnął, wywracając teatralnie oczami.

- Zo, ale to nic takiego – powiedział. Prychnęłam wściekle. Chyba zrozumiał, że mu nie odpuszczę. – Nie idzie mi. – Posłałam mu pytające spojrzenie na znak, że nie rozumiem. – Zawalam wszystko, nie potrafię grać równo przez cały mecz, a na treningach to już mi ten pieprzony bark wymięka. Masz pojęcie, jak kurewsko boli?

Nagle mi się go zrobiło okropnie szkoda. Wahałam się zaledwie parę krótkich sekund, po czym kazałam mu zdjąć koszulkę i położyć się na brzuchu. Z łazienki przyniosłam olejki do masażu i zarumieniłam się, widząc, jak tęczówki Jochena podążają za mną z zaciekawieniem. Delikatnie usiadłam okrakiem na dolnej części pleców siatkarze, ale ciężar ciała starałam się oprzeć na kolanach. Dotknęłam naprężonych mięśni Schöpsa.

- Rozluźnij się – powiedziałam cicho i mimowolnie zaczęłam nucić tą piosenkę, która nadal mi chodziła po głowie. – Przecież cię nie zgwałcę – powiedziałam i zachichotałam.

- No ja nie znam twoich planów – odparł jakby sennym głosem. – Znasz się na tym?

- Na gwałceniu?

- Nie, na masażu.

Potaknęłam, rozprowadzając pachnący olejek po barkach Jochena. Odprężył się i zamruczał cicho.

- Moja mama jest masażystką – powiedziałam, kciukami mocniej dociskając miejsca poniżej szyi Niemca. – Coś tam mnie nauczyła.

Oplótł rękami poduszkę, oparł na niej głowę i całkowicie oddał się zabiegowi (jeśli można tak nazwać to, co robiłam). Pochyliłam się i musnęłam oddechem jego szyję. Wyznał jeszcze, że lubi, gdy śpiewam coś po polsku, że w ogóle mam ładny głos i że chyba zostanę jego prywatną masażystką, a później całkowicie odprężony westchnął głośno.

- Zo – wymruczał w poduszkę. Odniosłam wrażenie, że zaraz zaśnie. – Dobrze mi robisz.

Myślę, że każda normalna osoba miałaby na moim miejscu skojarzenia.

Kaś - wybaczcie za poślizg, ale ja nie mam czasu ostatnio bo koniec semestru się zbliża i projekty wypada zrobić. Bluśka natomiast ma problemy techniczne. Także mam nadzieję, że rozumiecie :)